Στέκομαι στην Πύλη να πω δυο τελευταίες κουβέντες στον αλφαμίτη. Σαν καρεδάκια παλιομοδίτικου φιλμ περνάνε σε μια στιγμή απ’ το μυαλό μου η Κόρινθος, η Θήβα, η Βέροια, το Μεγάλο Πεύκο. Η ταινία δεν είναι έγχρωμη. Δεν είναι καν ασπρόμαυρη. Πράσινα και χακί χρώματα σε μαύρο φόντο. Ο φαιοπράσινος εφιάλτης τελειώνει. Σφίγγω στην τσέπη με εμπιστοσύνη την αστυνομική ταυτότητα και το απολυτήριο. Φανταστείτε το σε βυσσινί χρώμα με ροζ ανταύγειες, μοβ πουά και έξαλλες φωτογραφίες. Κάνω δυο εναέριες τούμπες και αφήνω το στρατόπεδο πίσω μου. "Απολύομαι και τρελαίνομαι".

Το όνομά μου είναι Χρήστος Καστανάς. Μερικοί με φωνάζουν Χριστόφορο Κάσδαγλη. Όλοι όμως το ξέρουν, πως είμαι πια ένας πολίτης.

"Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης περιγράφει την καθημερινή ρουτίνα του στρατού με μια γλώσσα φανταρίστικη, χλευαστική, κοφτή. Δεν καταγγέλλει, γελοιοποιεί..."
(Νίκος Ντόκας, "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία")

"Πρόκειται για μια γραφή ειρωνευτική των πάντων, ακόμα και της ίδιας της αμφισβήτησης..."
(Δ. Φραγκόπουλος, "Έθνος")

"Ο Κάσδαγλης μεταφέρει την εμπειρία του από το στρατό σε μια σχεδόν φαντασιωτική αφήγηση, με γελοιογραφικά πορτραίτα και αλλεπάλληλες παρωδίες..."
(Π. Γ. Χρήστου, "Η Καθημερινή")

"Πριν από κάμποσα χρόνια, ο Χριστόφορος Κάσδαγλης έγραψε το βιβλίο "Απολύομαι και τρελαίνομαι" κι έφερε τα πάνω κάτω..."
(Αντώνης Σουρούνης, "Ελευθεροτυπία")

"Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συντροφιά που μου κράταγε στη θητεία μου το "Απολύομαι και τρελαίνομαι". Ήταν στην τσέπη μου σχεδόν μόνιμα, σαν ένα όμορφο γράμμα από έναν πολύ καλό φίλο. Κάτι σαν ευαγγέλιο, που το ξεφύλλιζα τις δύσκολες ώρες και παρηγοριόμουν..."
(Από συζήτηση μεταξύ αγνώστων σε αθλητικό φόρουμ στο ίντερνετ)

Ξεκίνησα απ\' τη ΒΑΒΕΛ,
πήγα στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ,
διάβασα Χρήστο Καστανά
και βγήκα γιώτα-πέντε.
(Ανέκδοτο τετράστιχο του Λουκιανού Κηλαηδόνη)